De Mekong delta

Het wordt tijd om in te pakken en richting Cambodja te trekken via "The Mighty Mekong". Meer dan eens teleurgesteld in de vriendelijkheid van de Vietnamezen, kijken we echt uit om naar buurland Cambodja te trekken. De laatste 2 dagen Vietnam brengen we voornamelijk door op de immense massa bruin water in grote boten, kleine bootjes en motorboten en zien we hoe het leven op en langs de Mekong eraan toe gaat.

Drijvende markten, ontelbare woonboten, een kokossnoepjesfabriek (Yesss!!), een noedelmakerij, en vooral heel veel mooie beelden terwijl we op de rivier richting Cambodja drijven. In het laatste Vietnamees "gat" komen we onze Spaanse vrienden weer tegen en vieren dat met teveel Saigonbiertjes en een portie smaakloze slang. We brengen onze laatste nacht in Vietnam door in een van de vochtigste en rumoerigste kamertjes van het land.

De grenspost is de meest relaxte die we ooit gezien hebben. We worden nog een laatste keer afgeript in Vietnam (van een afsluiter gesproken), stappen over op een Cambodjaanse boot en nemen afscheid van dit land. De motor van deze boot produceert meer decibel dan alle vorige boten samen, dus spenderen we de eerste uurtjes Cambodja met WC-papier in onze oren. De mensen op de oevers zwaaien en lachen naar ons (of met ons), we zijn blij dat we in Cambodja zijn.






Rara... Wat is dit? Tip: let op de kringen in het water ;-)

Saigon of Ho Chi Minh City

In de drukke en luide straten van de hoofdstad vinden we toch een rustige hostel, een prestatie op zich! We lassen een lazy day in, doen absoluut niks nuttig, de boog kan niet altijd gespannen staan :-) De volgende ochtend echter staan we alweer om 7 uur fris en monter klaar om erop uit te trekken.

In de Cau Dai tempel zijn we getuige van een unieke ceremonie, met veel kleur en muziek. Cau Dai is een speciale godsdienst, een beetje een mengelmoes van allerlei verschillende godsdiensten. Ze aanbidden zowel God, Allah als Buddha en alle andere goden die er te aanbidden zijn. Elke 6 uur, dag en nacht, komen ze hier samen om te bidden, hun leven lang. Hoe langer je bidt, hoe dichter je bij het Nirvana komt.

We bezoeken uiteraard ook de beroemde Cu Chi tunnels waar de Vietcong tijdens de oorlog een waar ondergronds leven leidde in een claustrofobisch gangenstelsel.

De inleidende film die we hier te zien krijgen, is vrij sarcastisch, een soort wedstrijdje "wie schoot de meerste Amerikanen neer." Toch wel blij met onze Belgische roots als je zo'n geschiedenis op je bord krijgt. Een deeltje van de tunnels is er nog,100 meter ganzenpas volstaat om volledig bezweet tot het besef te komen hoe het ondergrondse leven moet geweest zijn. 100 meter door de verbreedde tunnel wel te verstaan, de originele is twee maal zo klein. Je kan hier allerhande geweren uitproberen, van Kalashnikov tot supersize-bazooka, wel een euro(!!) per kogel en minimum per tien te koop. Typisch Vietnamees!

Nog niet voldaan van de Vietnamese oorlogsgeschiedenis bezoeken we de volgende dag het Reunification Palace, waar Zuid-Vietnam zich in '79 overgaf toen de tanks hier binnenreden. De laatste Amerikanen waren toen net geevacueerd.

Als Amerikaan zonder schuldgevoel rond lopen, is onmogelijk in het War Remnants museum, een fototentoonstelling van de barbaarse misdaden die de Amerikanen hier pleegden en de gevolgen ervan. Agent Orange (vaten vol chemische rommel die uit de vliegtuigen gegooid werden) is nog steeds verantwoordelijk voor vele misvormde Vietnamezen...

Nha Trang en de eerste duik(en)!!!!!!

Nha Trang is het duikersmekka van Vietnam, en daarom zijn we ook hier. Na twee jaar zwoegen en zweten om Bert z’n medische toestemming te krijgen, en de snelcursus duiken in het koude Belgische water is het zover!!!

Het allereerste wat we doen is twee fun dives voor de volgende dag vastleggen. Niet bij de goedkoopste, maar we willen voor de eerste duiken op safe spelen.

Beetje zenuwen toch, maar eens in het water is het gewoon genieten. De plaatselijke duikfotograaf legt dit voor ons historisch moment op de gevoelige plaat vast.

Dat duiken verslavend is, blijkt als we ‘s avonds nog eens drie duiken voor de volgende dag vastleggen. Daar gaat ons dagbudget…

De laatste dag huren we een (rammel)fiets en brengen een bezoekje aan de locale tempel en enkele oude Cham torens.

Quy Nhon en de helse rit er naartoe

De lokroep van mooie witte bounty-stranden, zonder toeristen en met oude Cham tempels besluit ons naar Quy Nhon te begeven. We opteren voor de locale bus, altijd een avontuur op zich! Dit gezegd zijnde: we zijn blij dat we nog leven!!

Onze chauffeur, een red bull zuipende en tijgerbalsemsnuivende gek was eigenlijk niet meer dan een ordinaire spookrijder. We kregen de beste plaatsjes, helemaal vooraan, zodat we alle bijna-frontale botsingen goed konden zien. Stoppen deed hij enkel om passagiers (al rijdend) op de bus te trekken of eraf te zwieren. 6 uur lang hielden we elkaars klamme handjes vast.

Halverwege de rit konden we het fijne gevoel van afgezet te worden (figuurlijk) nog eens ervaren toen iedereen een gratis lunch kreeg en wij daarvoor moesten betalen. Toen hij ons op 18 km van Quy Nhon van de bus gooide (letterlijk), slaakten we een zucht van opluchtig. Rust.



Over Quy Nhon zelf valt niet echt veel te vertellen, de beloofde stranden zijn er wel maar de taxibrommers zijn te duur om ons er naartoe te brengen en fietsen zijn nergens te bespeuren. Het strand aan ons hotelletje heeft wel iets dankzij de ronde vissersmanden, maar is erg vervuild door de vele vissersboten die er voor anker liggen. Dus houden we het bij een nachtje en nemen volgende dag de (toeristen)bus naar Nha Trang.

Shoppen in Hoi An

Reizen is vermoeiend en na alle ontberingen moet je jezelf af en toe verwennen :-)
Voor 10 dollar krijgen we een sjieke kamer in een hotel met zwembad, zalig bij 35 graden. De Vietnamese kitch krijgen we er gratis bij.

Hoi An is een goede test wat betreft weerstaan aan shoppen. Aan de 505 kleermakers weerstaan we nog net, maar voor de winkeltjes met de prachtige lampionnen bezwijken we volledig. Postpakketje richting Belgie dus, 5 keer zo duur dan de aankoop zelf.

Bert z'n coupe was aan een grondige knipbeurt toe, 2,5 euro en een supermassage later stond hij terug zo scherp als een mes.

My son, een soort mini Ankor Wat, bezoeken we met het brommertje. We opteren voor een "automatique", leuk speelgoed want Bert wou het stuur (zoals het een man betaamd?) niet meer afgeven :-)

Laatste dag Hoi An is gereserveerd om Natje's opdracht te volbrengen (zie opdrachtenpagina). Na een bezoekje aan de markt rijden we met een volgeladen karretje het locale weeshuis binnen waar Natje enkele jaren geleden vele uurtjes heeft gesleten. Het fruit en de snoepjes zijn in een mum van tijd veroberd, en vele knuffels worden uitgedeeld. Een pakkende ervaring waar we nog veel aan zullen terugdenken.

Hoi An is een gezellig stadje, waar je nog rustig over straat kan lopen zonder elke twee meter "buy from me" te moeten horen.

De keizers van Hue

De slaapbus naar Hue is weer eens iets anders... Nog steeds bedjes maar deze keer de smalste die we al gehad hebben en zonder ruimte ertussen. Gelukkig delen we het bed met sympathieke Spanjaarden.

Hue is de oude hoofdstad van Vietnam. Hier leefden de keizers in hun ommuurde stad en werden ze begraven in hun tombes. We bezoeken deze tempels met kleurrijke monniken en "den boerenbuiten" van Hue, gezeten vanachter op een brommertje.